بال چپ ملی‌پوش پرسپولیس کجا می‌رود؟

شرایط امیری هر چه باشد، پرسپولیس">پرسپولیس در فصل جاری بیش از هر زمانی به وی محتاج است. با رفتن محسن مسلمان و فرشاد احمدزاده و زمان زیادی که صرف خواهد شد تا امید عالیشاه بعد از یک سال و نیم دوری از جمع قرمزها به همان بازیکن تاثیرگذار گذشته برای آنها تبدیل شود، وجود امیری الزامی است تا خط و روال بازی دلخواه برانکو ایوانکوویچ را استمرار بخشد و پرسپولیس را مثل دو فصل گذشته مدعی نخست قهرمانی لیگ برتر کشور جلوه بدهد. پرسپولیس البته بشار رسن عراقی و سیامک نعمتی را همچنان در خدمت دارد و به جز کوچ کرده‌هایی که نام‌شان آمد سایر نفرات این تیم ترجیح دادند در جمع قرمزها بمانند تا در شروع فصلی که پرسپولیس به خاطر استمرار حکم انضباطی فیفا حق خریدهای تازه را ندارد، کمک حال این تیم باشند اما خود برانکو بهتر از هر کسی می‌داند که در میان نفرات فوق فقط معدودی مثل امیری می‌توانند خالق حرکات و تعیین‌کننده خط بازی قرمزها باشند و بقیه فقط تعقیب‌کننده و مجری چنین خطی هستند و امیری مثل مسلمان و احمدزاده که دیگر در خدمت سرخ‌ها نیستند توان بازیسازی و رتق و فتق کارهایی را دارد که از سایر نفرات این تیم چندان برنمی‌آید.
سه فصل پیش که یک پرسپولیس بیش از حد خوش باور و بی‌توجه به سهل‌انگاری‌های متعدد دروازه‌بانش در هفته‌های پایانی لیگ 2 بر صفر تسلیم نفت تهران شد و از عنوان قهرمانی این رقابت‌ها که در مشتش بود، دور ماند، زننده گل اول و سرنوشت‌ساز نفتی‌ها وحید امیری بود که با استفاده از ساده‌انگاری و اشتباه بزرگ سوشا مکانی توپ را از بین پاهای وی عبور داد و دقایقی بعد پرسپولیس روی یک ضدحمله گل دوم را نیز پذیرا و کارش تمام شد. اندک زمانی بعد امیری پیراهن سرخ‌های تهرانی را به تن کرد و به شکلی سریع در چرخه‌های بازی آنان جا افتاد و بی‌گمان می‌توان گفت که وی یکی از دلایل و سبب‌های اصلی دو قهرمانی متوالی سرخ‌ها در لیگ برتر بود و حتی در نظام کاری کارلوس کی‌روش در تیم ملی که با سختگیری بی‌حد و اندازه‌ای همراه است نیز جای پای محکمی یافت و حضور توأمان وی در پرسپولیس و تیم ملی به او کمک رساند تا بازی خود را متحول‌تر کند و به آرامی به مهره‌ای تبدیل شود که چشم بستن بر او برای هر دو تیم غیرممکن باشد.
امروز اما وی در یک لحظه حساس و نقطه مهم از زندگی‌اش قرار گرفته است. نقطه‌ای که باید تصمیم بگیرد ادامه حضور موفقش در عرصه فوتبال استمرار حضور وی را در ایران می‌طلبد یا اینک زمانی است که باید برای چند سال به یک لیگ خارجی کوچ کند و آنجا به درجاتی از فوتبال و همچنین ثروت شخصی برسد که آرزو و هدف هر فوتبالیستی است. از این طریق امیری می‌تواند به زندگی شغلی خود سر و سامانی بدهد که شاید به اعتقاد او در لیگ ایران برایش امکان‌پذیر نباشد. تحت هر شرایطی می‌توان کوچی از این دست را طبیعی شمرد اما اظهارات امیری حاکی از آن است که اولا وی هنوز تصمیم‌ نهایی‌اش را در این زمینه نگرفته و ثانیا به این می‌اندیشد که اگر کارش در خارج گره خورد و دیر یا زود به ایران بازگشت، همیشه جایی مثل پرسپولیس – و بخصوص همین تیم – جایگاهی مناسب برای او خواهد بود، اینکه پرسپولیس به این قضیه چطور فکر می‌کند، مشخص نیست اما امیری در صورت کوچ به لیگی در خارج به دلایل مختلف بازگشتی با همان مولفه‌ها و میزان موفقیت به پرسپولیس نخواهد داشت زیرا از یک سو این تیم راه‌های بازی بدون او را هم دیر یا زود خواهد یافت و ثانیا او با 30 سال سن آنقدر جوان نیست که در زمان رجعت به ایران به عنوان چهره‌ای آینده‌ساز باز هم مامنی دیرپا در پرسپولیس برای خود بیابد.
به این ترتیب صرفنظر از هر حرفی که وی در مصاحبه‌هایش می‌زند، او با شرایطی مواجه است که باید یک بار و برای همیشه تصمیم مهمی در زندگی‌اش بگیرد.